Uch. Te okładki są złe.
Z Pochodnią w mroku niby wszystko jest w porządku. Fabuła jest dynamiczna i dobrze przemyślana, trzy narracje splatają się w całkiem ciekawą, bardzo dramatyczną opowieść. Jestem przekonana, że to książka, przy której wiele osób będzie się dobrze bawić.
Ale ja bawiłam się średnio.
Pisałam o Imperium ognia, że to taka mieszanka schematów typowych dla YA, ale że jest to mieszanka sprawna i udana. Może wyostrzył mi się od tego czasu zmysł krytyczny. Może przeczytałam jednak za dużo młodzieżówek, żeby się na takie buble nabierać. Albo Pochodnia w mroku jest po prostu gorsza od pierwszej części.
Buntowniczka z pustyni była fajną przygodą. Akcja pędziła na złamanie karku, powieść wciągała, świat był barwny, a Hamilton ciekawie połączyła klimaty westernu i Księgi tysiąca i jednej nocy. Nie mogłam się jednak oprzeć wrażeniu, że w tym szalonym pędzie przez pustynię nie mamy dość czasu na pogłębienie opowieści, że miejscami to lub tamto nie do końca jest logiczne... Ale łatwo było o tych niedociągnięciach zapomnieć - w końcu bawiłam się naprawdę dobrze.
A przy Zdrajcy tronu bawiłam się jeszcze lepiej.
