Kochajmy książki!

Z Murakamim trudno się nudzić. Książka prawie "czyta się sama", kartki przewracają się w zawrotnym tempie, 350 stron i buch... najnowsza powieść japońskiego pisarza przeczytana.

Tsukuru Tazaki wydaje się samemu sobie do bólu zwyczajny. Jest po trzydziestce, ma dobrą pracę zgodną ze swoimi zainteresowaniami (buduje dworce), mieszka samotnie w Tokio. Jednak za sprawą nowo poznanej Sary zrozumie, że jest coś, co go trapi i rzuca zły cień na całe jego życie. W czasach liceum miał czworo wspaniałych przyjaciół - Niebieskiego, Czerwonego, Białą i Czarną. Razem tworzyli zwartą grupę, w której każdy członek był tak samo ważny. Pewnego dnia jednak przyjaciele oznajmili Tsukuru, że nie chcą go więcej znać. Bez słów wyjaśnienia. Dla Tsukuru był to szok, ale nie starał się dociekać przyczyn. Przyjął fakt do wiadomości, ale odrzucenie przez przyjaciół sprawiło, że pogrążył się w depresji. Po kilkunastu latach okazuje się, że nie wszystkie rany związane z tym wydarzeniem zostały zalecz…

Nie jest łatwo, gdy ma się kilkanaście lat i żyje w takim mieście jak Bellmont, gdzie czasem niebezpiecznie przejść przez ulicę, bo może cię dopaść na pzykład irlandzka mafia... Finley w dodatku nie mówi za dużo (albo prawie wcale), co nie przysparza mu przyjaciół. Na szczęście ma dziewczynę, Erin, na którą zawsze może liczyć. No i gra w koszykówkę - treningi i rozgrywki z jego szkolnym zespołem to jedna z najważniejszych części jego życia, sposób na wyrażenie siebie, na oderwanie się od rzeczywistości. Trochę jednak zmienia się w życiu Finleya, gdy jego trener prosi go o zajęcie się nowym uczniem szkoły, którego rodzice zostali zamordowani, a który sam przez to... cóż, nie może dojść do siebie. Chłopak każe więc nazywać się Numerem 21 i twierdzi, że przybył na Ziemię z kosmosu, a jego rodzice wkrótce zabiorą go z powrotem. Finley ma problem - wszystko wskazuje na to, że Numer 21 świetnie gra w koszykówkę, ale przecież on sam nie chce wylecieć z drużyny. A z drugiej strony nie może z…

AUDIOBOOK. Czyta Adam Tkaczyk.

Myszy i ludzie to bardzo prosta historia, która niesie sobą ogromny ładunek emocjonalny i porusza niezwykle trudne kwestie.

George i Lennie wędrują razem od farmy do farmy w poszukiwaniu pracy. Obdarzony niezwykłą siłą (czasem niebezpieczną dla niego lub dla otoczenia) Lennie jest niedorozwinięty umysłowo - George sprawuje zatem nad nim opiekę. Mają jedno wielkie marzenie - chcą odłożyć trochę pieniędzy, kupić małą farmę i osiąść tam na stałe. Szczególnie ważne jest to marzenie dla Lenniego, który nie może się doczekać własnej hodowli królików.

Kiedyś przeczytałam gdzieś, że w Islandii 80% ludzi wierzy w elfy. Nie wiem, czy to prawda, czy nieprawda (w każdym razie tutaj też tak piszą), ale dość mocno mnie to wtedy uderzyło i pomyślałam, że Islandia musi być fajnym krajem. Niestety nie mam danych o wierze w elfy/wróżki na terenie Walii, ale na podstawie powieści Jo Walton mogę wnioskować, że to także jest magiczne miejsce.

Zawsze jest jakiś powód, z jakiego trafia do nas kolejne przybrane dziecko. Czasami bierzemy na przechowanie dziecko, którego mama albo tata siedzą w więzieniu. Czasami któreś z rodziców jest chore albo oboje kłócą się przed sądem. Jedni rodzice są po prostu lepsi niż inni. Moja Mama mówi o sobie, że jest szczególnie dobra i właśnie dlatego bierze na wychowanie dzieci, których matki i ojcowie nie są tak dobrzy albo walczą ze sobą, chociaż głęboko w środku są dobrymi ludźmi[1].

No właśnie - pozornie w tej rodzinie wszystko jest w porządku. Zdrowemu, inteligentnemu ośmiolatkowi niczego nie brakuje, rodzice go kochają. A matka ma w sobie tyle macierzyńskiej miłości, że chce nią obdarzyć jeszcze cudze dzieci. W domu pojawiają się więc kolejni chłopcy, którym matka chce stworzyć jak najlepsze warunki. Ale tylko z zewnątrz wygląda to wszystko pięknie, jeśli zajrzymy pod powierzchnię, znajdziemy żal, zazdrość i ból. Bo przecież piekło jest wybrukowane dobrymi chęciami.

Jak pisać, by historia mogła być interesująca dla każdego? Jak sprawić, by dawne wydarzenia wydały się równie rzeczywiste jak teraźniejszość? Jak uczynić swoich bohaterów tak bliskimi, jakby mieszkali po sąsiedzku? Denis Kiernan chyba znalazła na to przepis.

Książka opowiada o Projekcie Manhattan i powstaniu bomby atomowej. Jednak na pierwszym planie obserwujemy nie wielkich fizyków i najważniejszych polityków, ale zwykłe kobiety, które nieświadomie brały udział w tym przedsięwzięciu. Celia, Dot, Toni, Jane, Colleen, Virginia, Kattie, Rosemary, Helen... Wszystkie zdecydowały się na zmianę miejsca zamieszkania i pracy, przybyły do nowo powstałego miasta Oak Ridge. Wiedziały, że ich praca ma pomóc w wygraniu wojny, ale nie miały pojęcia, czego tak naprawdę dotyczy projekt, w którym uczestniczą. Pracowały, ale często nie wiedziały, co właściwie robią. Nie mogły o tym rozmawiać z nikim, nie mogły opisywać Oak Ridge swojej rodzinie. Wzbogacały uran lub były sekretarkami, chemiczkami, pie…

Słyszeliście o Rumim? Ja nie. Wiedzieliście coś o sufizmie? Ja nie. Widzieliście semę, taniec wirujących derwiszy? Ja nie. Dlatego, gdy czytałam Czterdzieści zasad miłości było trochę tak, jakby Elif Shafak uchylała dla mnie drzwi do nowego, egzotycznego świata. A jednak to nie o Wschodzie opowiada ta książka, a o sprawie zupełnie uniwersalnej, która jest taka sama pod każdą szerokością geograficzną. O miłości oczywiście.

Ella żyje zwyczajnym, spokojnym życiem - ma dom, dobrze zarabiającego męża, troje dzieci. Sama jest gospodynią domową, oddaje się swojej pasji - gotowaniu. Oczywiście pojawiają się większe lub mniejsze problemy, ale zasadniczo nie może narzekać. W jej życiu nadchodzą jednak zmiany, które zaczynają się od nowej pracy recenzentki w wydawnictwie. Jej pierwszym zleceniem jest przeczytanie i zrecenzowanie maszynopisu Słodkiego bluźnierstwa, powieści o Rumim, średniowiecznym islamskim poecie i jego przyjaźni z wędrownym sufi, Szamsem z Tebrizu. Jakkolwiek zabrzmi to troc…

Mam dwadzieścia lat, kochałam trzech chłopaków, jednego mężczyznę w wieku spadania wiśni, jedną kobietę otuloną w szal, napisałam sześć stukartkowych zeszytów pamiętnika, niecałe trzy zeszyty wierszy, zbiór listów do niemądrego chłopaka, którego przez czysty przypadek dwoje jeszcze młodych ludzi nazwało Zdziśkiem, dziennik z pobytu w szpitalu psychiatrycznym w Lublinie i trochę krótkich tekstów, skończyłam liceum ogólnokształcące, dostałam na studia. Nie mam zdolności plastycznych ani muzycznych, nie interesuję się sportem, zbieraniem znaczków, ludźmi, nie lubię przegotowanego mleka, zupy kartoflanej z zacierką, czerwonej kapusty, chamów, draniów, cwaniaków, lubię słońce, pączki, wiosenny wiatr na przekór roztajałej twarzy, lubię szosę, bo prowadzi daleko poza siebie, przestrzeń, pszenicę, maciejkę, kocham noc, w 1974 roku napisałam pierwszy wiersz, w końcu 1975 nawiedziła mnie szara podłużna myśl: życie nie ma sensu[1].

Świat powieści kobiecej rządzi się własnymi prawami. Jeśli umiemy się w pełni zgodzić na drobne przekłamania, na upiększanie rzeczywistości, to będziemy mogli się cieszyć przyjemną, odprężającą książką. Przecież dobrze jest się czasem wyluzować i przeczytać coś takiego, prawda? Tak też myślałam, ale wyluzować tak całkiem mi się nie udało...

Wieś sielska, anielska pojawia się tym razem na początku książki. Bohaterka już żyje w swoim raju (do którego zwykle bohaterki tego typu książek uciekają z opresyjnego, stresującego życia w mieście). Zosia razem z ojcem i nianią, panią Zuzanną, mieszka w dworze w podkrakowskich Różanach. Uprawia swój ogród, sprzedaje warzywa, owoce i róże. Cieszy się spokojem wsi, bliskością natury, spotkaniami z przyjaciółmi. Od dawna marzy o wspólnym życiu z Krzysztofem, w niej za to kocha się Eryk... Niespodziewanie w jej życiu zajdą ogromne zmiany - przez długi rodzina utraci Różany i Zosia wraz z ojcem i Zuzanną będzie musiała się przeprowadzić do miasta.

Zimna Góra zaczynała się tak niepozornie. Było monotonnie, nieciekawie i, tak mi się wydawało, bez pomysłu. Bohaterów obserwowałam jakby przez szkło - byli mi zupełnie obojętni, ich losy mnie szczególnie nie wciągały, nie poruszały. Ale po pewnym czasie, nawet nie wiem kiedy i jak, mój stosunek do tej książki obrócił się o 180 stopni. Historia zaczęła wciągać, do bohaterów się silnie przywiązałam. I okazało się, że ta książka, po której na początku naprawdę nie spodziewałam się zbyt wiele, poruszyła mnie jak już dawno żadna inna.

W Google kombinują i usuwają Google Readera, więc znikną obserwatorzy w Bloggerze. Zatem ja też przyłączyłam się do tego wielkiego exodusu blogerów na Google+ i jestem:

MÓJ PROFIL NA GOOGLE+

Nie podobało mi się bardzo, że posiadanie tam konta łączy się z występowaniem wszędzie pod imieniem i nazwiskiem. No, da się trochę pokombinować, ale ja życzę sobie tutaj być po prostu Ultramaryną. Na szczęście można założyć stronę bloga i wrócić do starego profilu bloggera.
Planowałam napisać to wszystko przy okazji notki z recenzją (ma być Zimna Góra Charlesa Fraziera), ale jak ja myślę, że skończę pisać dzisiaj, to to może potrwać jeszcze tydzień...

Ale zaczęły się wakacje! Mogę leniuchować. I czytać, czytać...!

Miłej niedzieli! :)

Dzień dobry! :)

Dzisiaj u mnie do wygrania 5 audiobooków "Karaluchy" na podstawie powieści Jo Nesbø.

Bardzo lubię czasy Tudorów, choć może niekoniecznie chciałabym żyć wtedy na angielskim dworze (zdecydowanie zbyt łatwo było stracić głowę). A Hilary Mantel dostała już dwie nagrody Bookera - właśnie za W komnatach Wolf Hall i za jego kontynuację, Na szafocie. Nie mogłam przepuścić takiej okazji.

Wszyscy to znamy, lepiej lub gorzej. Każdy uczył się na historii o Henryku VIII, który, żeby móc rozwieść się z Katarzyną Aragońską i poślubić Annę Boleyn (która miała dać mu upragnionego następcę), zerwał z Watykanem i został głową kościoła Anglii. Tym razem także te właśnie wydarzenia są osią fabuły - a jednak Hilary Mantel przesuwa pewne akcenty i wybiera sobie bardzo ciekawą perspektywę. Głównym bohaterem czyni bowiem Tomasza Cromwella, doradcę Henryka VIII.

I znowu Joanna Bator zabiera nas do Wałbrzycha - miasta zamkniętych kopalni, kotów, znikających dzieci i zamku Książ.

Alicja Tabor, dziennikarka dużej polskiej gazety, przyjeżdża do Wałbrzycha, swojego rodzinnego miasta, by napisać reportaż na temat zaginionych dzieci. Zapadły się pod ziemię dwie dziewczynki, przepadł jak kamień w wodę jeden chłopiec. Najpierw Andżelika Mizera, sześciolatka z niepełnej, patologicznej rodziny. Potem Patryk Miłka, chłopczyk wychowywany przez babcię. Jako ostatnia zniknęła Kalinka Jakubek, sierota z domu dziecka "Aniołek". Oj, dzieje się dużo w tym Wałbrzychu. Bo poza tym nagle przy fontannie zaczyna wieszczyć niejaki Jan Kołek, do tej pory raczej zwyczajny, bezrobotny górnik. Wokół niego szybko zbiera się tłum wyznawców, a sprawa wcale się nie kończy, gdy Kołek umiera. Mnożą się bowiem teorie spiskowe, pojawia się jego duchowy następca, Jerzy Łabędź, a społeczność planuje postawienie wielkiego pomnika Matki Boskiej. Alicja jednak w Wałbrzy…

Czarnoksiężnik z krainy Oz rozpala wyobraźnię od ponad stu lat (pierwsze wydanie pojawiło się w 1900 roku). I to już od bardzo dawna nie jest tylko fenomen literacki. Kino niejednokrotnie czerpało z historii Bauma (by wspomnieć choćby klasyczny, słynny film z 1939 roku z Judy Garland jako Dorotką) i na razie nie wydaje się, by pomysły miały się wyczerpać - niedawno w kinach pojawił się Oz wielki i potężny, powstaje film animowany. Są też odpryski książkowe - jak właśnie Wicked, którego adaptacją jest z kolei musical grany na Broadwayu od dziesięciu lat. Co też tkwi w tym Czarnoksiężniku?

(UWAGA! To trzeci tom trylogii i w swoim tekście delikatnie spoileruję poprzednie części - wydaje mi się jednak, że robię to dość ogólnikowo i nawet ktoś, kto nie zna Delirium i Pandemonium może czytać dalej, choć już na własną odpowiedzialność. ;))

Trylogia Lauren Oliver opowiada o świecie, w którym miłość jest chorobą. W dniu wkroczenia w dorosłość każdy przechodzi operację, która czyni nieodwracalne zmiany w mózgu i pozbawia do końca życia możliwości głębszego odczuwania. Grupa niewyleczonych buntowników kryje się w Głuszy, stawiając opór i walcząc o wolność, miłość i możliwość dokonywania własnych wyborów.

Kocham, po prostu kocham musical Les Miserables. Nakręcona niedawno ekranizacja była dla mnie wspaniałą okazją do przeżycia tego jeszcze raz w nowej wersji. Jak łatwo można się domyślić, popędziłam do kina zaraz po polskiej premierze. Z seansu wyszłam z twardym postanowieniem, że jak najszybciej przeczytam powieść. Bo to naprawdę przesada ekscytować się historią już od kilku lat, widzieć parę wersji musicalu i jedną zwyczajną ekranizację (tę z Depardieu i Malkovichem) i przy tym nie znać książki!

Bolesny to targ. Dusza za kawałek chleba. Nędza sprzedaje, społeczeństwo kupuje[1].

O niektórych sprawach trzeba mówić - żeby pamiętać. Ludobójstwo w Rwandzie już od dawna nie pojawia się na stronach gazet, zachodni świat już zapomniał o krwi przelewanej kilkanaście lat temu w tak dalekim miejscu. Ale gdzieś tam, w małym górzystym kraju w środkowej Afryce, widmo stu dni mordu wciąż odciska swe piętno na ludziach.

Mówić jest jednak trudno. W końcu co mówić mają ci, którzy widzieli jak zabijano ich rodziny, rozłupywano czaszki ich ojców, gwałcono ich siostry? Jak mają żyć ci, którzy widzieli i przeżyli swój prywatny koniec świata, koniec świata w Rwandzie?

Dziewczyna w błękitnej sukience to beletryzowana biografia żony Charlesa Dickensa, Catherine. Jej autorka jednak zmienia imiona bohaterów tej historii - zapewne po to, by móc sobie swobodniej poczynać z faktami. Gaynor Arnold więc przeinacza niektóre sprawy, ale nie zmienia przy tym zasadniczej części historii. Dorotheę i Alfreda Gibsonów można więc spokojnie utożsamić z Catherine i Charlesem Dickensami, a Dziewczyna w błękitnej sukience okazuje się zatem świetną sposobnością do zaznajomienia się z życiem słynnego pisarza i jego rodziny.

Joanna Bator napisała, że jej książka to "Odyseja na opak". To wyrażenie wprost idealnie określa Chmurdalię, która opowiada (między innymi) o odkrywaniu siebie, odrywaniu się od miejsca pochodzenia, szukaniu siebie w świecie. Zamiast domu, Itaki, mamy tutaj Chmurdalię, miejsce upragnione, wymarzone.

Czytałam Piaskową górę jakieś dwa lata temu. Podobała mi się, ale nie doceniłam jej wtedy. Niedawno tak się zdarzyło, że przeczytałam ją drugi raz - i zachwyciłam się. Chmurdalia, będąc kontynuacją tak znakomitej książki, w żadnym stopniu nie rozczarowuje. Bator tworzy powieść spójną z poprzedniczką i wykorzystującą wszystkie jej atuty, ale jednak odrębną. Chmurdalia opisuje więc dalsze losy Dominiki Chmury i jej tułaczkę po świecie. Nie zabraknie też oczywiście Jadzi, która, mieszkając w Wałbrzychu, zamartwia się o córkę, a sąsiadkom opowiada o bogatym narzeczonym z zagranicy. Autorka rozwija też wątek Grażynki Rozpuch (ekscentrycznej przyjaciółki babci Haliny). Bator znowu gr…

To był zwykły, dobry rok. U mnie prywatnie nie wydarzyło się nic spektakularnego, czytelniczo było nieźle, blogowo trochę gorzej, ale to tylko z mojej winy. W 2013 chciałabym utrzymać czytanie na podobnym poziomie, ale przy tym o wiele więcej recenzować.

W minionym roku przeczytałam (jako rzecze Goodreads) równo 100 książek. Gdyby dodać do tego powtórki, wyszłoby 104. Opublikowałam 32 posty, w tym 30 recenzji. Jak widać, recenzuję mniej niż jedną trzecią przeczytanych książek. Najczęściej są to te, o których napisać po prostu muszę (czyli egzemplarze recenzyjne) lub te, które bardzo mi się podobały, a przynajmniej zrobiły na mnie wrażenie pod jakimś względem. Oczywiście znalazło się parę książek, które mnie zachwyciły.